Pod pojęcie siły wyższej, w rozumieniu art. 121 pkt 4 KC, podpadają takie stany, gdy rozwiązania legislacyjne uniemożliwiały uprawnionemu właścicielowi nieruchomości skutecznie i efektywnie dochodzenie swoich roszczeń (postanowienie SN z dnia 16.09.2011 r., IV CSK 77/11). Siłę wyższą definiuje się jako zdarzenie zewnętrzne, którego nie można przewidzieć bądź mu zapobiec. Np. siłą wyższą jest obiektywny, niezależny od właściciela nieruchomości, uwarunkowany przyczynami politycznymi stan o powszechnym zasięgu oddziaływania uniemożliwiający skuteczne dochodzenie przed sądem. Także niedostępność środków prawnych, które pozwoliłyby podważyć wadliwe akty władzy publicznej jest porównywalna z uregulowanym w art. 121 pkt 4 KC stanem siły wyższej uniemożliwiającym uprawnionemu dochodzenia swych roszczeń przed sądem.Na skutek konieczności przedłużenia terminu realizacji Umowy powód stosownie do postanowień Subklauzuli 20.1 Ogólnych Warunków Kontraktu wniósł roszczenie o zwrot wszelkich kosztów Wykonawcy, jakie wynikać będą z przedłużenia Czasu na Ukończenie. Roszczenie to zwane "Roszczeniem nr (...)" obejmowało koszty przedłużenia o 5 miesięcy ważności zabezpieczenia wykonania (gwarancji), koszty przedłużenia o 5 miesięcy ważności ubezpieczenia Robót, Urządzeń i Dokumentów Wykonawcy, koszty przedłużenia o 5 miesięcy ważności ubezpieczenia OC w zakresie prowadzonej działalności w części przypadającej na niniejszą Umowę, zwiększone koszty realizacji robót (związane ze wzrostem cen czynników produkcji, koniecznością dłuższego ponoszenia kosztów Personelu Wykonawcy, sprzętu), zwiększone koszty Zarządu, Oddziału Rejonu i Centrali. ranking adwokatow



Przed wypadkiem K. P. (2) była zdrowym dzieckiem, pełnym życia. Po wypadku stała się dzieckiem całkowicie niepełnosprawnym. Po wypadku szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi, który w postępowaniu likwidacyjnym w dniu 18 października 2010 r. (prawdopodobnie powinno być - 2000 r., uwaga SA) wypłacił kwotę 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia, uwzględniając 50% przyczynienie się zdarzenia. Powódka otrzymała również rentę miesięczną.

Według zapatrywania dominującego w doktrynie i judykaturze wierzyciel dochodząc kary umownej nie jest zobligowany do udowodnienia szkody, a tym bardziej jej wartości. Pogląd ten znajduje uzasadnienie w przepisie art. 484 § 1 KC w którym ustawodawca expressis verbis zanegował istnienie bezpośredniej zależności między wysokością zaistniałej szkody i wysokością roszczenia o karę umowną. Wysokość szkody może mieć natomiast wpływ na miarkowanie kary umownej, jednak wykazanie braku szkody wierzyciela lub jej niewielkiego rozmiaru spoczywa na dłużniku. Pozwana dowodów takich nie przeprowadziła wadliwie uznając, iż ciężar dowodu wykazania szkody i jej wysokości spoczywa na powodzie. Tymczasem nawet wykazanie przez dłużnika braku szkody, co w sprawie nie nastąpiło, co do zasady nie zwalnia go od obowiązku zapłaty kary umownej (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego mająca moc zasady prawnej z 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSP 2004/9/115).Wszystko to razem świadczy, zdaniem Sądu, o tym, że rzeczywiście - jak wskazuje powódka - pozwana czyniła wszystko, byle tylko pozbyć się problemu powódki; by pozbawić ją członkostwa w pozwanej Spółdzielni, by uniknąć odpowiedzialności z tytułu umowy o przydział mieszkania; by nie rozliczyć się z powódką z tytułu utraconego wkładu. Takie postępowanie pozwanej trzeba uznać za naganne moralnie i nie może ono korzystać z ochrony Państwa. porady prawne łódź